رصدنامه

عالم محضر خداست...

رصدنامه

عالم محضر خداست...

رصدنامه

سَنُرِیهِمْ آیَاتِنَا فِی الْآفَاقِ وَفِی أَنفُسِهِمْ حَتَّى یَتَبَیَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ أَوَلَمْ یَکْفِ بِرَبِّکَ أَنَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ

۵ مطلب در آذر ۱۳۹۳ ثبت شده است

روایتی است که این روزهایم را با آن سر میکنم. صبح و شب.
هیچ قید دیگری هم در روایت به ظاهر نیامده.فکر میکنم هر کسی بهتر می داند متعلق این جار و مجرور برایش چند درصد است؟ اینکه چقدر برای خدا کار کرده است. 
فقط باید "یقین" داشت به سخن اصدق القائلین...

پ.ن:
1. در شب رحلت رحمه للعالمین صلوات الله علیه و آله و شهادت سبط اکبر امام حسن مجتبی علیه السلام (به روایتی) هر چه خواستم از کرمشان بنویسم دیدم نوشتن ندارد باید چشم داشت و دید. مشکل از ماست که نمی بینیم و عمل درستی نداریم... - وسجیتکم الکرم-
2. پرسیدند راه حصول یقین؟ فرمودند: "گناه نکن، ایمانت بالا میره یقین هم میاد ان شاءالله".

«خود ما هم بایستی به خدای متعال حسن‌ظن داشته باشیم. خدای متعال اصدق القائلین است؛ او به ما میگوید: «لینصرنّ اللَّه من ینصره»؛ او به ما میفرماید که: «من کان للَّه کان اللَّه له» ؛او میگوید که: از دشمن نهراسید، «ان کید الشّیطان کان ضعیفا». او به ما این را تلقین میکند؛ بیان میکند. خداوند متعال صادق است. ما اگر به وظیفه‌ی خودمان در این راه عمل بکنیم، برای خدا حرکت کنیم، برای خدا مبارزه کنیم، هدف را رضای خدا قرار بدهیم، بدون شک  پیروزی نصیب خواهد شد.»                     
 بیانات رهبر انقلاب در افتتاحیه همایش غزه      ۱۳۸۸/۱۲/۰۸


۲ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۹ آذر ۹۳ ، ۲۳:۴۶
سیدعلی

 فرازهایی از زیارت امین الله ..


اللَّهُمَّ فَاجْعَلْ نَفْسِی مُطْمَئِنَّةً بِقَدَرِکَ

 رَاضِیَةً بِقَضَائِکَ

 مُولَعَةً بِذِکْرِکَ وَ دُعَائِکَ

 مُحِبَّةً لِصَفْوَةِ أَوْلِیَائِکَ محبوبه فِی أَرْضِکَ وَ سَمَائِکَ

 صَابِرَةً عَلَى نُزُولِ بَلائِکَ

 شَاکِرَةً لِفَوَاضِلِ نَعْمَائِکَ

 ذَاکِرَةً لِسَوَابِغِ آلائِکَ‏

مُشْتَاقَةً إِلَى فَرْحَةِ لِقَائِکَ

 مُتَزَوِّدَةً التَّقْوَى لِیَوْمِ جَزَائِکَ

 مُسْتَنَّةً بِسُنَنِ أَوْلِیَائِکَ

 مُفَارِقَةً لِأَخْلاقِ أَعْدَائِکَ

 مَشْغُولَةً عَنِ الدُّنْیَا بِحَمْدِکَ وَ ثَنَائِکَ


#تقوا #ذکر #یقین #شکر و صبر  #رضا...

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۶ آذر ۹۳ ، ۱۵:۰۰
سیدعلی

مطلب فوق نقد واره ای هست به مقاله جناب آقای حسین غفاری در مورد پاتوق های سایبری:

 

حسین عزیز سلام؛

این مطلب رو بادقت مطالعه کردم.

نکاتی که به ذهنم رسید به عرضتون میرسونم...

1. می توان گفت این مقاله حاوی انبوهی از سؤالات بی جواب است. شما تا جایی که توانستید تلاش داشتید تا پاسخ دهید ولی ناخواسته خود را در ورطه ای از سؤالات بی شمار انداخته اید که پاسخ به هر یک از این سؤالات خود نیاز به مطلب یا مطالبی مجزاست.

اما باید اعتراف کنم که مسئله یابی بسیار مناسب و کاربردی درحوزه شبکه های اجتماعی مجازی انجام شده است.

2. نکته دیگر، مغفول شدن بحث اصلی در اثنای مقاله است یعنی تربیت! شاید از این نکته کمی متعجب شده اید ولی متأسفانه به نظر من در اثنای مباحثتان در مورد مثلا انواع ساحت های سایبری یا ابعاد حضور دانش آموزان در یک پاتوق سایبری یا مباحث دیگر بحث تربیت مغفول واقع شده است. محوریت مطلب به ضرورت، الزامات و بایسته های پاتوق سایبری دانش آموزی قابل دسته بندی است. شاید بتوان گفت اگر بحث ضرورت یا همان سؤال اول را کمی بیشتر باز می نمودید و مفصل تر در این حوزه قلم می زدید رویکرد تربیتی مطلب پررنگ تر می نمود

3. بحث دیگر عدم پرداخت صحیح و منسجم به خانواده و نقش آن در این پاتوق سایبری است. هر چند در اثنای مقاله اشاراتی به والدین و پدر و مادران شده است ولی به نظرم بهتر بود سرفصل جدایی به نسبت میان خانواده و پاتوق سایبری پرداخته شود. (مثلا آیا ایجاد این پاتوق سایبری به نوعی دخالت ما در حریم خانواده دانش آموز نیست؟ یا ....)

4.  لزوم توجه به نقش نهادهای تربیتی موازی در این پاتوق سایبری مانند علما و روحانیون، دوستان غیرمدرسه ای، پایگاه مسجد، یا محیط های تربیتی و آموزشی دیگر در کنار این پاتوق سایبری است. چقدر می توان برای چنین نهادهایی که به مدرسه مرتبط نیستند ولی خواه ناخواه در تربیت بچه ها مؤثرند نقش مؤثر قائل شد؟  کلا نگاه منظومه ای به فرآیند تربیت در این گونه مطالب لازم است.

5. در این مطلب اشاراتی گذرا به سواد رسانه ای و اصول حاکم بر آن شده است ولی مخاطب در نهایت نمی تواند جایگاه درستی برای آن متصور شود و این بحث نیز در میان انبوه مسائل مرتبط با رسانه های اجتماعی گم شده است. بهتر بود در پاراگرافی مجزا جایگاه سواد رسانه ای و نقش و اهمیت آن برای هر یک از سه قشر دانش آموز، معلم، والدین تبیین شود.

6. در مورد سؤال دو که ساحت های شبکه های اجتماعی به خوبی بیان شده است و تقسیم بندی فوق برای خودم قابل استفاده بود به نظرم نیازی نبود که این تقسیم بندی در اینجا ذکر شود و اشاره غیرمستقیم به این ساحت ها با توجه به کلیت مقاله کافی به نظر می رسد.

7. در این مقاله من نتوانستم جواب این سؤال را پیدا کنم که کلا چه نیازی به این پاتوق سایبری برای دانش آموزانی که صبح تا عصر را با یکدیگر سر میکنند هست؟ همان پاشته آشیل عدم پاسخ دقیق به سؤال یک اینجا نیز خود را نشان می دهد.

8. به نظرم بهتر است در مقاله ای به آفت های ایجاد پاتوق های اینچنین پرداخته شود.

 

اما نظر خودم:

 گمشده نسل امروز ما فضای طبیعی است. فضای واقعی و ارتباطات میان فردی واقعی. در عالم واقع که ماشین ها و آدم ها و خیابان ها و کوچه ها و پرندگان و ... حضور دارند. در عالمی که بچه ها پدر و مادر و خواهر و برادر دارند ولی آن ها را نمی بینند. هستند ولی نیستند. در عالمی که مغازه و مسجد و نانوایی و بقالی و بازار و ... تبدیل شده اند به خرید های اینترنتی و هیئت مجازی و ...

پدر و مادر دائم در فکر این هستند که فرزند آنان چرا با آنان ارتباط صحیحی ندارد؟ چرا به حرف های آنان وقعی نمی نهد؟ و چراهایی از این دست که دانی و دانم و...

 

نکته من این است که چرا ما مربیان تربیتی به جای اینکه بچه ها را سوق دهیم به سمت فضاهای اجتماعی واقعی به سمت مسجد، هیئت، پایگاه بسیج، زمین فوتبال و... باز هم تئوری سازی بازی در پازلی که خود بچه ها برای ما چیده اند را انجام دهیم؟

چرا نباید به سمت احیاء پایگاه های سنتی مانند مسجد و جمع های قرآنی و روضه های هفتگی خانگی حرکت کنیم؟ چرا نباید ارتباطات مجازی را کم کنیم؟

می دانی !

در تمام مدتی که مقاله ات را می خواندم در این فکر بودم که اگر کسی نخواهد و یا نتواند و یا به هر علتی از نعمت این پاتوق سایبری محروم باشد تکلیفش چیست؟

یکی از مهمترین سیاست های تربیتی در قبال رفتار رسانه ای دانش آموزان کمرنگ کردن ارتباطات مجازی است ....به ای نحو کان.

 

اما به کلی باید گفت و باید اعتراف کنم با این وجود و با وضع موجود به قول خود شما چاره ای نداریم جز آنکه در این وضع موجود ما هم مدلی را ارائه دهیم و در قالب این مدل سیاست های تربیتی و آموزشی خود را جلو ببریم.

مثلا احتمالا از طریق پاتوق بچه ها را مسجدی کنیم!!! مثلا ...

 

برای این وضعیت بحرانی این مقاله مانند درّی بود در بیایان. بسیار عالی و بسیار موشکافانه مسائل مرتبط با این موضوع را احصاء و تقسیم بندی کرده بود که از این حیث قابل تحسین است.

 

در نهایت باز هم به حرف ابتدایی خود باز میگردم که اگر قرار بود ما روش اندیشیدن در مورد این موضوع خاص را به مخاطب بگوییم محوری مشخص به نام تربیت توحیدی را اصل قرار میدادیم و بر مبنای آن روش خود را منتقل می کردیم...

 

محوری که در سراسر مقاله کمرنگ است...

 

 

۳ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۶ آذر ۹۳ ، ۰۷:۰۰
سیدعلی
میگویند هر از چندی به زیارت اهل قبور بروید برای یاد مرگ و دوری از دنیا.
میگویم خوب است هر از چندی بدون اینکه کاری داشته باشیم سری به بیمارستان ها بزنیم و مردمی را به نظاره بنشینیم که چشم انتظار خبری هستند. در حال بالا و پایین کردن اوضاع و احوال خود یا عزیزی که درگیر بیماری است.  بعضی شرایطشان فوری تر است مضطرند، دعا میکنند، طلب شفا میکنند، خدا را به اولیایش قسم میدهند...
از این سخت تر مواقعی است که کودکی بیمار میبینم... 
یا از جلوی بیمارستان کودکان عبور میکنم. 
شاید بد نباشد برای شفایشان حمد شفایی هم زمزمه کنیم.

چقدر بعضی وقت ها امتحانات خداوند سخت می شود. مرد می خواهد برای صبر و تحمل و ... شکر.

پ.ن:
این پیله خود بافته را باید باز کرد و به نظاره نشست. به نظاره آیات خدای متعال که در هر یک نشانه هایی است برای اهل بصر برای اولی الالباب...
۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۵ آذر ۹۳ ، ۱۳:۵۰
سیدعلی


پ.ن:

 این کتاب سرمنشأ بسیاری از خیرات و گشایش بسیاری از راه ها برای من بود. 
بعد از یازده سال خواندنش را از نو شروع کردم.
بعضی وقت ها لازم است خوانش مجددی از «خود» داشت.

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۴ آذر ۹۳ ، ۰۲:۱۹
سیدعلی